Dedikuar…

Atyre që qajnë natën, pasi të tjerët flenë dhe të mos ti dëgjojnë…
Dedikuar atij që vuan, por që qesh me të tjerë duke u shtirur sikur nuk ka asgjë…
Dedikuar atyre që gabojnë në jetë por gjejnë akoma force që të riprovojnë…
Dedikuar atyre që fshijnë lotët e mikut, dhe nuk kërkojnë asgjë në këmbim…
Dedikuar syve të tu që tashmë po lexojnë , por që pas një ore do e kenë harruar…
Po nuk ka rëndësi: sepse jeta është vetë kështu !!!

dedikuar atyre qe vuajn ne heshtje,per ata/o qe mbajn nje dashuri te pamundur ne zemer,qe nuk eshte dhe aq e pamundur sa duket,por nuk kemi force te luftojm per ate dashuri.
Per ata/o qe presin nje shenj te vogel qe te bejn nje hap.
Per ata/o qe dashuria i ka len nje hidherim ne zemer,e sado qe koha kalon,ajo hidherima nuk lehtesohet,por shtohet edhe me shume nga mungesa e personit.
Per ata/o qe kudo qe shkojn ne syt e popullit kerkojn syt e tij/saj.
Per ata/o qe naten para se te flen,derdhin lot per dike,e shkojn ne gjume me shpresen te ta shohin ne enderr
Per ata/o qe kur zgjohen ne mengjes mendimi i pare eshte ai/ajo,e shohin celularin me shpresen qe e ka kerkuar.
Per ju qe vuani per nje dashuri,mos harroni qe jeta eshte e gjate,e mendon vet jeta tju lehtesoj dhimbjen e mungeses,duke te dhuruar njerez plot,duhet vetem te hapni dyert e zemres.

Asaj.....
Me lini ketu,
te humbur siç dukem!
Jetoj me se miri dhe pa te.
E nese kthetet…
ah, nese kthehet
me mire te vije pa te emblin ze.
Kur te vije...
te mos me preki do t'ish me mire
e shkelqimin mos t’ja kthej syrit te mpire.